Θυμάμαι όταν αγοράσαμε το σπίτι μας, το είχα διακοσμήσει πάρα πολύ όμορφα στο μυαλό μου, από την πρώτη κιόλας στιγμή που κάθισα στη μέση ενός άδειου σαλονιού και κοιτούσα τριγύρω λίγο πελαγωμένη, μα πολύ ενθουσιασμένη.
Απλό, λιτό… Αυτές οι δύο λέξεις μας ακολουθούσαν σε κάθε μας αγορά. Εντάξει, με βάση το τότε budget μας, τα είχα πάει καλά. Έφτιαξα έναν χώρο λειτουργικό για τις απαιτήσεις μας και κατάφερα να ικανοποιήσω τα γούστα και τον δυό μας. Οι φίλοι μας, είχαν το ελεύθερο να έρχονται όποτε επιθυμούσαν, χαλαρώναμε παίζοντας επιτραπέζια ή μπιρίμπα στο μπαλκόνι μέχρι τα ξημερώματα! Όλα ήταν τόσο στο φλού…
Και έτσι, έγκυος πια, είχα φτάσει σε ένα πολύ ικανοποιητικό σημείο, με την κάθε πινελιά που επιθυμούσα….Αλλά δεν κράτησε πολύ!….άρχισα να αφαιρώ… στην αρχή, ήταν απλά η μετακίνηση του τραπεζιού του σαλονιού λίγο παραπέρα, γιατί έπρεπε να χωρέσει το βρεφικό γυμναστήριο. Μετά όταν ο μικρός άρχισε να πιάνεται και να σηκώνεται στα έπιπλα, ακολούθησαν όλα τα διακοσμητικά από τα τραπέζια μου και τα βοηθητικά έπιπλα… Έπειτα, ακολούθησε η απομάκρυνση των χαλιών για να πάρουν τη θέση τους αυτά τα αφρολέξ χαλιά παζλ( έχουν ονομασία; ), που προφανώς και πιο ασφαλή τα λες, αλλά και έπαιζε ο μικρός. Μπήκαν προστατευτικά σε κάθε γωνία και ντουλάπι του σπιτιού. Οτιδήποτε δηλαδή έμοιαζε επικίνδυνο, μεταφέρθηκε ψηλότερα η απομακρύνθηκε τελείως….
Και έτσι, το σαλόνι που κάποτε πάσχιζα να τελειοποιήσω, μετατράπηκε σε παιδότοπο… Οι φίλοι μας πλέον δεν έρχονται τόσο συχνά και οι βραδιές μπιρίμπας έδωσαν τη θέση τους στο NETFLIX!
Υπάρχουν αυτές οι ντροπιαστικές μέρες που χτυπάει το κουδούνι τελείως αναπάντεχα και δεν ξέρεις τι να πρωτομαζέψεις στα 3-4 δευτερόλεπτα που έχεις. Τελικά πάντα με ένα αμήχανο γελάκι λες σε αυτόν που ήρθε «Πάτα όπου βρεις και πάμε στο μπαλκόνι»…
Και κάπου εκεί με πιάνουν όλα τα ψυχολογικά του τύπου -Δεν δουλεύεις, έπρεπε το σπίτι να είναι στην τρίχα- αλλά εντάξει μετά από τόσες αποτυχημένες προσπάθειες να κρατήσω το σπίτι συμμαζεμένο πάνω από 1 ώρα, μου περνάει γρήγορα.
Τα πιατάκια παντού, τα ψίχουλα από τα μπισκότα και το ψωμί στο πάτωμα, τα τόσο εκνευριστικά μικρά εξαρτήματα των lego στο πάτωμα επίσης, οι σούπερ ήρωες στο τραπέζι, οι μαρκαδόροι μισοί στο χαλί και μισοί κάτω από τον καναπέ…Να πω και άλλα; δεν νομίζω πως χρειάζεται… κατά κάποιο τρόπο έχω περιγράψει τα σπίτια όλων μας. Σωστά;
Τελικά όμως να σας πω κάτι; Δεν θα μπορούσα να είχα φανταστεί, τότε, πρίν 8 σχεδόν χρόνια, πόσο όμορφο και ζωντανό σαλόνι θα γινόταν! Όπου και να κοιτάξεις, θα βρεις μια πινελιά πλέον του μικρού, που μπορεί να μην είναι της αισθητικής που κάποτε με ικανοποιούσε αλλά είναι κάτι που δεν αλλάζω με τίποτα…
Μπορεί να βλέπεις το ίδιο αυτοκινητάκι στο ίδιο σημείο για 2-3 μέρες και να μην σε ενοχλεί πια.
Αλλά να σας πω και κάτι άλλο… Πάντα νομίζω θα φωνάζω για τα πεταμένα lego στο πάτωμα!
Ο μικρός μας κοντεύει τα 7 και η αλήθεια είναι πως το σπίτι μένει συμμαζεμένο λίγο περισσότερο από παλαιότερα. Το σαλόνι μας αρχίζει να μοιάζει με σαλόνι και πάλι κάποιες φορές αλλά φυσικά δεν κρατάει πολύ.. Αλλά έτσι είναι τα σπίτια των περισσότερων μαμάδων. Όλες στην ίδια μάχη βρισκόμαστε και αυτό θα πρέπει να μας ηρεμεί…μέχρι να πατήσουμε το επόμενο lego φυσικά!
Φιλιά πολλά!
Νατάσα Δεμέστιχα
Mikromama 